't Aards Paradijs (Nevele)

Omdat het vorige bezoek ons zo goed was bevallen, zijn we bijzonder opgetogen dat we hier vanavond opnieuw aan tafel mogen schuiven. We klinken op wat komen zal met het kruidige huisaperitief (cava met huisgemaakte likeur van citroengras, laurier en gekonfijte sinaas) en genieten van de amuses: een hapje met knolselder, kurkuma en pickles, een ander met rode biet en geitenkaas, en een laatste met selder en sesam (en ham voor de vleeseters).

Het Aards Paradijs kreeg van Gault & Millau ooit de medaille van beste groentechef opgespeld. We zijn met zes vanavond en de helft van ons is hier vooral om dat groentemenu te proeven. Omdat we de vorige keer erg onder de indruk waren, zijn de verwachtingen hooggespannen.

Voor de alleseters wordt prima gestart met Gillardeau oesters die op drie wijzen worden gepresenteerd: met zeeboontjes, zeebessen en citroen, met wakame, zeekraal en limoen, en met roodwier en yuzu. Bij het groentemenu worden dezelfde zilte smaken uit de zee opgeroepen met de kralen. Maar of dat echt overtuigt, is twijfelachtig.

De rauwe Sint-Jacobsnootjes met de aardpeer daarna zijn oké. Bij het groentemenu wordt in de plaats een pompoensoepje met pinda en algen opgediend. Ook hier: oké zonder meer.

Bij deze eerste twee gangen krijgen we een Oostenrijkse wijn, Wagner-Stempel: een prima droge Riesling. Kies je bij 't Aards Paradijs voor aangepaste wijnen, dan zijn drie formules mogelijk: de geselecteerde (lees: gewone) wijnen, de Franse kasteelwijnen, of de lievelingswijnen. Wij kozen dat laatste. Per vergissing wordt bij de tweede ronde Franse kasteelwijn bijgeschonken en het duurt even voor dit rechtgezet wordt. Later zal het schenken van de wijn nog een paar keer met eenzelfde verwarring gebeuren.

Maar goed, vervolgens wordt alvast hoog gescoord met de heerlijk gerookte aardappel met butternut en koffie. De alleseters krijgen er (opnieuw) Sint-Jacobsnootjes bij. Net als de vorige keer wordt een Coppolla Chardonnay geschonken. Een lekker wijntje, maar het waw-effect blijft dit keer uit.

De pompoen met Japanse citrus doet het bijzonder goed. De alleseters krijgen er rog bij. Die is veeleer oké, want met de dradige structuur van de vis kan je avontuurlijkere dingen doen: dat leerde ons bijvoorbeeld Aneth.

Erg lekker is het herfstig tussengerechtje met eekhoorntjesbrood. Hier wordt een Belgische pinot noir van Aldeneyck bij geschonken.

Fout loopt het bij het slotgerecht. Het groentemenu concentreert zich rond de spitskool. We zijn geïntrigeerd door de roze spikkels. Bij de alleseters zien we hetzelfde, waar de spitskool het accompagnement is van de (voortreffelijke) patrijs. ‘Wat die roze spikkels dan wel mogen zijn,’ willen we weten. Men gaat het navragen in de keuken.

Je moet weten: we hebben zicht op de keuken en daar kunnen we zien dat er met onze vraag smakelijk gelachen wordt. Eerst denken we dat het dus wel goed zal zitten, maar we zijn naïef. We kregen allemaal spek en ‘of we hen hiervoor willen excuseren’. Eigenlijk hadden we dat best wel willen doen, maar de wijze waarop dit alles gebeurde, vinden we eigenlijk onder alles. Het is in elk geval een ‘beste groentechef’ onwaardig. Ah wat, zo’n beetje spek had een stout schoonheidsfoutje kunnen zijn, maar dat lachen zit de hele tafel dwars. De titel ‘beste groentechef’ is hier alvast een ware klucht, want eerlijk: eigenlijk kregen de groenteneters vanavond vaak gewoon het accompagnement van het seizoensmenu. Hadden we de vorige keer geluk, of zijn ze vanavond ontzettend slordig? We spoelen onze twijfel door met de Zuid-Afrikaanse Hannibal.

Het chocoladedessert kan de boel niet meer redden. De chef maakt nog een praatje hier en daar maar ontwijkt onze tafel. Spijtig, na thee en versnaperingen keren we met gemengde gevoelens naar huis. En de gps gidst die weg via een zeer vreemde route.

www.aardsparadijs.be

Onze score: quite okay
Bediening: wisselvallig
Omgeving: klassiek
Prijs: high