De herinrichting is alvast erg geslaagd. We worden ontvangen in een mooi strak interieur en we vermoeden er een mooi buitenterras bij waar het op een mooie zomerdag vast plezant moet zijn om er een aperitiefje te nuttigen. De gastvrouw is bijzonder vriendelijk en laat ons kiezen waar we plaatsnemen. We kiezen het mooiste plekje en klinken met een champagne de Sousa (Blanc de Blanc).
Een eerste onschuldig hapje verschijnt: een luchtig aardappelkoekje en een kaaskoekje met currydip. Al minder onschuldig is het hapje met rode biet en yoghurt: een eerste schot in de roos. Vervolgens krijgen we in stijgende lijn en met steeds meer expliciete smaken nog een hapje met kroepoek van algen, granny smith en oester, een op hoge temperatuur gegaard eitje met krokantjes en een gerookte mossel en om af te sluiten ook nog een makaron van zalm en olijf. Een absoluut geslaagde aperitiefronde waarbij we erg in de watten werden gelegd.
De sommelier komt de eerste wijn inschenken. "Dit is een verdicchio van Santa Barabara, Italië", mompelt hij, wat we evengoed van het etiket hadden kunnen aflezen. Er wordt bovendien geschonken uit een magnumfles en dat vinden we niet elegant. We proeven en terwijl de ene kant best enthousiast is, houdt de andere kant het bij gewoon goed: niet bijzonder, maar ook niet slecht.
Het eerste voorgerechtje overtreft evenwel alle verwachtingen: mooi gepresenteerde Sint-Jacobsnootjes met heerlijke structuren van knolselder en rammenas. Deze winterse groentjes zijn erg fris van smaak en lijken dus geenszins op winterse kost. Dit doen we thuis niet na.
Er wordt regelmatig wijn bijgeschonken en dat is fijn al wordt meteen ook het vermoeden bevestigd dat we dezelfde wijn ook bij het tweede gerecht zullen krijgen. Dit tweede gerechte blijkt opnieuw hemels. Poon is als vis van het jaar bijzonder 'in', maar zo perfect bereid als vandaag zagen we deze vis nog nooit. Ze wordt vergezeld van wortel, pompoen, kappertjes, radijs en gegrilde tongkat. Een feest voor de zintuigen: geur, smaak én ogen!
De sommelier komt eraan met een nieuwe wijn, opnieuw een magnumfles en opnieuw erg karig beschreven: Poggio Ai Santi Montepulciano d'Abruzzo. Zo hoog aan het firmament verwachten we toch wat meer proza bij de wijn en vooral ook: meer stijl. De ene kant eet vlees, de andere kant vis.
We proeven fantastische smaken bij de tong met de diverse pureetjes en een sabayon van groenten. Laat de rode wijn echter niet echt denderend zijn maar vooral absoluut niet passen bij dit visgerecht. In een restaurant met een michelinster verwachten we een aangepaste wijn bij een aangepast hoofdgerecht. De andere kant klaagt niet want is volledig in extase bij de duif met wortel, ui en een heerlijke jus.
De drank zorgt voor een luidere omgeving en we zien zelfs twee andere tafels verbroederen. Ondertussen is het tijd voor het dessert. Er verschijnt een mooie creatie van peer, hazelnoot, mandarijn en goudschilfers. Ondanks de suffe sommelier wagen we ons aan een dessertwijn en we krijgen een geslaagde Fritz Haag Riesling. Bij de koffie krijgen we nog een krokantje van sinaas, hazelnootpralines en een mini appeltaartje.
We genoten intens van deze culinaire wandeling, al zou een sommelier met meer klasse en pit het avontuur toch een pak stijlvoller maken. Ondanks de kritische noten bij de wijn kunnen we zonder verpinken besluiten met de hoogste score 'this is heaven'.
www.restaurantmarcus.be
Onze score: this is heaven
Bediening: vriendelijk
Omgeving: smaakvol
Prijs: high
Geen opmerkingen:
Een reactie posten