Die woestheid heeft ook wel iets charmants. Alsof we een dondergod moeten trotseren, tornen we tegen de wind op richting zeedijk. We lijken twee losgeslagen waaghalzen om hier te willen toeven, maar het doel is al in zicht: de Beau-site op de Albert I-promenade.
We installeren ons boven en hebben verbluffend zicht op een woeste zee. De meeuwen zien we dollen in de wind. Wellicht geeft de storm hen een pretparkgevoel. Beau-site zelf is overigens een verbluffende locatie, niet qua inrichting maar wel qua gebouw. Waarmee we niet willen aangeven dat de inrichting maar niks zou zijn. Die is huiselijk, zo vind je er een kast vol kunstboeken.
De ene kant klinkt op het weer met een glaasje wit en de andere kant probeert dat met een nieuw blond biertje: Papegaei. We weten niet wat het is met sommige amateurbiertjes, maar ook deze bijt zich meteen vast in onze maagwand. Alsof die met een bijtend zuurtje wordt bewerkt. Ligt het aan de gisting?
We hebben meer geluk met het eten. De pasta met scampi is lekker. Vrij stevig wel door de room, maar die zalft de weggeteerde maagwand een beetje. Dus dat zit oké. Ook de andere kant is blij met het slaatje met gegrilde courgette, avocado, pijnboompitten en gedroogde tomaat. Hierbij worden twee dikke sneden bruin brood geserveerd wat het gevoel dat we een gezonde maaltijd binnen krijgen versterkt.
Onze score: quite okay
Bediening: sympathiek
Omgeving: historisch pand met zeezicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten